خداحافظ ماه ترین ماه خدا...

چقدر دلم برایت تنگ شده است .نگو دروغ می گویی که این راست ترین حرف زندگی ام است !

می دانم دلگیری از این که رهایت کردم .نه! گمان نکنی عیب از تو بود ، تو بهترینی ...من لیاقت عشق

تو را نداشتم ! من ساده بودم  و گول آدم ها و زمانه را خوردم ، من چشم نداشتم تا دست های تو را که

به سویم دراز شده بود ببینم، من تو را فراموش کردم ! و راستی فراموشی تو عجب اغمای بدی است و

چقدر پشیمانی به بار می آورد !  حالا دلم لک زده برای گفت وگوی عاشقانه مان ،برای آغوش تو که

همیشه برایم باز بود...

راستی تو که مهربان ترینی ، هنوز هم آغوشت جایی برای من دارد؟ هنوز هم اگر بیایم به در خانه ات ، در را به رویم می گشایی؟

نگو نه که جواب تفألم به حافظ در آمده است :

«چو گفتمش که دلم را نگاهدار چه گفت

ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دار »

نگو نه ! که می دانم هیچ کس به انداز ه ی خداوند عاشق بنده هایش نیست !